Yaramazlık yapan çocukların, görünmezsem annem bana kızmaz anlayışıyla perdenin arkasına saklanması gibi yatak örtüsünün altında gizlemeye çalışıyorum. Korktuğum annemin 36 numara polaris terlikleri değil, isimlik takmadığı için adlarını bilmediğim, bana sürekli farklı isimlerle hitap eden yardım melekleri; maskelerin ardına gizlenmiş dünya güzeli, merhametli hemşireler..
Kollarım delik deşik, damar yolumdaki iğnelerle kavgam var. Çok bir münasebet yaşamadan yollarımızı ayırıyoruz her biriyle. Biraz huzursuz, biraz da yorgunum. Günlerdir bedenime su değmiyor, boğazımdan geçecek bir lokmaya hasret miyim onu bile bilmiyorum. Günleri sayamaz oldum. Bildiğim son tarih: "Bu kapıdan asla dışarıya çıkmayın." diye tembihleyen görevlinin akşam vardiyası.
Ha bir de aldığım acı ilaçlar var, birinin adını tırnaklarımla moraran koluma kazıdım. Dekort diyor mavi gözlü güzellik, maskesinden göremediğim yüzündeki acı tebessümüyle, maalesef dekort. Acıyla kıvranıyorum, göz kapaklarımın gözlerimle randevusu var.
Keşke diyorum, keşke ömrümden birkaç dakikayı ipek mendillere sarıp saklasaydım..
